Rozdział 28

Po chwili razem z Maćkiem szukaliśmy miejsca na parkingu, który mimo, że zajmował duży obszar był zatłoczony. Po dziesięciu minutach krążenia wąskimi uliczkami w końcu zaparkowaliśmy.

- To co jest celem naszej podróży? – Spytałam wysiadając z samochodu i mierząc wzrokiem ogrom parkingu. Maciek nie odpowiedział, wskazał tylko na duży żółty napis na niebieskim tle. – Ikea? – Spytałam zdziwiona.

- W końcu trzeba skończyć kłótnie o to, kto ma spać na kanapie. Dlatego kupujemy ci łóżko. – Odparł spokojnie.

- To dobry pomysł, ale zmieniłabym jedną rzecz. – Powiedziałam zasuwając kurtkę, ponieważ zimny wiatr przeszył moje ciało do szpiku kości.

- A co takiego? – Uniósł jedną brew do góry.

- To, że sama kupię sobie te łóżko.

- Nie ma mowy! – Sprzeciwił się atakujący.

- Właśnie, że jest! Ciągle siedzę wam na głowie. Nie chcę wam się cały czas narzucać… - Westchnęłam i spuściłam głowę.

- Przecież się nie narzucasz, wręcz przeciwnie. Kto by nam gotował takie przepyszne obiady? Z kim spędzałbym czas, kiedy Karol z Olą by coś świętowali? – Ujął dłonią mój podbródek i spojrzał mi prosto w oczy. – Jestem szczęśliwy, że cię znam. Ja cię po prostu… - Urwał.

- Co po prostu? – Dopytywałam się zaciekawiona i jednocześnie poruszona przemową Muzaja.

- Nic. – Odparł w momencie, w którym przekroczyliśmy automatyczne drzwi.

- No powiedz. Proszę… - Zrobiłam słodkie oczka.

- Niech pan powie, bo dziewczyna panu spokoju nie da. – Wtrącił się postawny ochroniarz w średnim wieku z siwymi włosami i intensywnie zielonymi oczami, które tak bardzo przypominały oczy Zbyszka… - A jak pan powie to kto wie, może nagroda w nocy będzie? – Poruszał charakterystycznie brwiami, po czym puścił mi oczko.

- Może i ma pan rację. – Odparł atakujący głęboko się nad czymś zastanawiając, a ja się śmiertelnie przeraziłam.

- Jaką ty chcesz nagrodę w nocy?! – Spojrzałam na niego wyczekująco. Nachylił się powoli i wyszeptał mi na ucho:
- Może jakiś maraton filmowy? – Odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się sama do siebie, co widocznie ochroniarz wziął za dobrą wróżbę, bo oddalił się uśmiechając szeroko.

- Tylko wiesz, że najpierw musisz mi powiedzieć to, czego nie skończyłeś? – Spojrzałam mu prosto w oczy.

- Wiem… - Odparł smutno i spuścił wzrok.

- Więc…? Ty mnie po prostu…? – Nastąpiła cisza. Po chwili Maciek się odezwał:
- Ja cię po prostu zamknę w magazynie jak nie pozwolisz mi kupić tego łóżka! – Odparł i uśmiechnął się rozpromieniony.

- Nastrój zmienia ci się szybciej niż kobiecie w ciąży. – Podsumowałam.

- A może ja jestem w ciąży? Wiesz… - Urwał na moment. – Okres mi się spóźnia.

- Ewidentnie będziesz miał dziecko. – Uniosłam lekko kąciki ust. – Tylko wiesz kto jest ojcem?
- No właśnie nie… - Wydął dolną wargę i wyglądał jakby naprawdę miał się zaraz rozpłakać.

- Widzisz? Tak się właśnie kończą jednorazowe przygody. – Podsumowałam poklepując go po ramieniu, po czym obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem.

- Dobra, chodź już po te twoje królewskie łoże. – Złapał mnie za rękę i poszliśmy błądzić po alejkach Ikei w poszukiwaniu łóżka.

***

- Halo? – Usłyszałem zaspany i lekko zachrypnięty głos w słuchawce.

- Sprawa jest. Zadzwoń jak się już ogarniesz, bo słyszę, że cię obudziłem. Tylko znajdź takie miejsce, żeby nikt nie słyszał tej rozmowy. – Oznajmiłem stanowczo, po czym się rozłączyłem i zacząłem pakować torbę na trening.

***

- Prosto do szkoły proszę. – Powiedziałam, Kidy po kupnie łóżka i odwiezieniu go do mieszkania, a także po zabraniu moich książek Maciek zawoził mnie na lekcje.

- Tak jest szefowo! – Zasalutował wolną ręką odjeżdżając spod naszego bloku. – O której kończysz? To po ciebie przyjadę. – Oznajmił zmieniając biegi. Przypadkowo dotknął mojego kolana, a moje ciało przeszedł dreszcz.

- Yyy… - Cała moja uwaga skupiła się na przyśpieszonym rytmie mojego serca. – Ale ja po szkole idę do Wlazłych przecież. – Odetchnęłam z ulgą, kiedy dałam radę odpowiedzieć Muzajowi.

- Szkoda. – Zasmucił się. – Ale mam nadzieję, że maraton filmowy będzie? – Spojrzał na mnie błagalnie.

- Jak wszystko przygotujesz. – Unikałam jego wzroku cały czas będąc pod ogromnym wpływem reakcji mojego orgazmu na dotyk atakującego. – Wiesz przecież, że wracam później od ciebie.

- Wiem i obiecuję, że takiego maratonu jeszcze nie miałaś. – Uśmiechnął się szelmowsko, jak aktor grający niegrzecznego chłopca.

- Pożyjemy, zobaczymy. – Odpowiedziałam czując wibrację telefonu w kieszeni. – Sekundkę. – Wyjęłam komórkę z kieszeni. A moim oczom ukazała się twarz Zibiego. Spojrzałam na Maćka i odebrałam. – Nie mogę teraz rozmawiać. Oddzwonię. – Powiedziałam szybko i się rozłączyłam. Co by było gdyby przypadkowo odkrył, że jestem ze Zbyszkiem? Nie chcę sobie nawet tego wyobrażać, dlatego nie może się dowiedzieć nikt, a przede wszystkim Muzaj.

- Kto dzwonił? – Spytał zaciekawiony.

- Yyy… Koleżanka z klasy. – Skłamałam nerwowo skubiąc koniec kurtki.

- Aha. – Odpowiedział tylko. Resztę drogi spędziliśmy w całkowitej ciszy. Dodatkowo byłam przerażona tym, że Maciek mógł się czegoś domyślić. – Koniec podróży. Dziękujemy bardzo za skorzystanie z naszych usług i mamy nadzieję, że w przyszłości również państwo nas wybiorą. Proszę o spokojne wysiadanie. Dziękuję. – Powiedział, kiedy zatrzymaliśmy się pod szkołą. Wiedziałam już, że wszystko między nami jest tak, jak było. – A tak serio. Trzymaj się. – Pocałował mnie w policzek, co spowodowało palpitację mojego serca.

- Dzięki. – Wysiadłam z samochodu, aby po chwili ujrzeć, jak atakujący odjeżdża nim z piskiem opon. – Wariat. – Powiedziałam do siebie i udałam się do szkoły. Wchodząc do szatni za mocno się zamyśliłam i wpadłam na jakiegoś chłopaka. – Przepraszam i poszłam dalej. – Hej Paula! – Zauważyłam moją nową koleżankę.

- Hej… - Odparła smutno.

- Ejj… Co się dzieje? Mów natychmiast! – Spojrzałam na nią wyczekująco.

- Ten chłopak, z którym się zderzyłaś… - Zaczęła i odwróciła się w kierunku, z którego przyszłam.

- Podoba ci się? – Spytałam retorycznie. – To czemu do niego nie zagadasz? – Zdziwiłam się.

- Bo jestem zbyt nieśmiała… - Powiedziała przyglądając się swoim dłoniom. – A poza tym jestem beznadziejna…
- Jesteś świetna! A wady są po to, żeby nad nimi pracować. – Podniosłam kąciki ust. – Wiesz chociaż jak ma na imię? – Spytałam zaciekawiona.

- Tomek. – Odparł krótko, a w mojej głowie zaczął rodzić się plan… - Co chcesz zrobić?

- Zobaczysz. – Odparłam, a sekundę później zadzwonił dzwonek oznajmujący wszystkim początek lekcji.

~~~~~~~~~~~~

Hello!!! Jak się trzymacie? Ja dalej mam doła ;/ ale za to pisanie mi idzie ;)
Nie uważacie, że to opowiadanie jest za bardzo rozciągnięte? Nie znudziło się Wam? Może przyśpieszyć tempo??
Mam nadzieję Łosiu, że masz teraz odpowiednią motywację, bo wiesz co będzie jak nie zaczniesz działać… ;*
Wracamy do zasady tyle komentarzy ile rozdziałów także liczę na 28 komentarzy.
Co to Waszych opowiadań – nadrabiam, ale szkoła, nauka i nie za bardzo mam czas, ale NADROBIĘ!
Przypominam, że informuję o nowych rozdziałach przez gg: 47524430 oraz przez facebooka: KLIK
Pozdrawiam ;*