Rozdział 21

- Witam, witam. – W drzwiach pojawił się Ignaczak. – Wchodźcie, zapraszam. – Wpuścił nas do środka. Rozejrzeliśmy się dookoła. – Jeszcze nikogo nie ma. – Oznajmił Igła, kiedy ujrzał nasze zdezorientowane miny. Po chwili do salonu przyszła kobieta, ubrana w grafitową sukienkę do kolan wiązaną na szyi. Włosy miała spięte w luźnego koka, a wymykające się z niego kosmyki dodawały jej uroku.

- Jestem Iwona. – Przedstawiła się. – Żona znajdującego się tutaj wariata. – Wskazała ruchem głowy na Krzyśka.

- Maciek jestem. – Pocałował dłoń pani Ignaczak. – A to jest Magda. – Wskazał na mnie.

- Miło mi. – Wykrztusiłam z siebie.

- Mi również. – Ukazała rząd swoich białych zębów. – A my już się znamy. – Zwróciła się do Karola. – Miło pana znowu zobaczyć. – Kłos nie odpowiedział tylko szelmowsko się uśmiechnął.

- Krzysiu. – Zwrócił się do libero. – Mógłbyś zaprowadzić Magdę gdzieś, żeby się przebrała?

- Nie ma sprawy. Chodź. – Powiedział do mnie i obrócił się na pięcie oddalając w stronę schodów. Kiedy weszliśmy na górę, skręciliśmy w lewo. – Tutaj masz łazienkę. – Wskazał na dębowe drzwi. – Przebieraj się szybko, czekamy na ciebie z rozpoczęciem zabawy. – Puścił mi oczko i pobiegł na dół. Westchnęłam głęboko i weszłam do środka. Spojrzałam w lustro. Ujrzałam lekko zmęczoną twarz, oczywiście jak zwykle bez makijażu. Odwróciłam wzrok i założyłam sukienkę. Jak dla mnie była zdecydowanie za krótka. Ale sukienka była niczym w porównaniu do piętnasto centymetrowych szpilek. Czemu ja się na to zgodziłam? No tak, nigdy nie potrafię postawić na swoim. Założyłam nieszczęsne buty i poprawiając włosy wyszłam z łazienki. Podeszłam do schodów i zamurowało mnie. W salonie znajdowało się około czterdziestu osób, a wzrok każdej z nich skupiony był na mnie. Chciałam uciec od tych spojrzeń, lecz nogi nie potrafiły dogadać się z mózgiem. Po chwili podbiegł do mnie Zbyszek. Przywitał się całusem w policzek, po czym złapał mnie pod rękę i sprowadził ze schodów. Usiedliśmy na ogromnej kanapie obok Muzaja oraz gospodarzy dzisiejszej imprezy.

- Wszyscy już są, także imprezę czas zacząć. – Krzysiek podniósł się z miejsca i wziął w rękę kieliszek z wódką. – Proszę wszystkich o wzięcie swoich napojów alkoholowych w dłoń. – Odczekał chwilę, aby wszyscy wykonają to, o co ich poprosił. – W takim razie rozpocznijmy imprezę pierwszym toastem. – Krzyknął Igła. – Za dobrą zabawę. – Uniósł kieliszek w górę, aby po chwili go opróżnić. Reszta gości moment później powtórzyła czynność, ja również. Szybko popiłam sokiem pomarańczowym. – Życzę miłej zabawy. – Wrzasnął Ignaczak, po czym podgłośnił muzykę, a goście zajęli swoje miejsca i zaczęli między sobą rozmawiać. Wszyscy oprócz mnie. Siatkarze rozmawiali o osobach, których nawet nie znałam, przypominali zdarzenia, o których nie miałam zielonego pojęcia. Czyli tradycyjnie, Magda równa się piąte koło u wozu. To chyba do mnie przylgnęło i nie chce się odczepić. Postanowiłam wyjść na dwór i troszeczkę się  przewietrzyć. Usiadłam na huśtawce w ogrodzie i podziwiałam rośliny oraz idealnie wypielęgnowany trawnik. Dopiero teraz zauważyłam halloweenowe dekoracje. Kościotrup koło mnie na huśtawce, twarze wycięte z dyni poustawiane nad małym stawikiem, czarne pająki na patykach powbijane na skalniku, malutkie sosny pokryte sztuczną pajęczyną. Postarali się państwo Ignaczak! W tym momencie zawiał wiatr, a moje ciało pokryło się gęsią skórką. Kto by pomyślał, że w ostatni wieczór października będzie zimno? Wtedy pożałowałam, że nie zabrałam kurtki.

- Przeziębisz się. – Usłyszałam nagle nad sobą męski głos, a na ramionach poczułam ciepły i delikatny materiał.

- Dziękuję bardzo. – Podziękowałam atakującemu. – A tobie nie jest zimno?

- Zimno? – Zdziwił się. – Zapamiętaj, że takiemu gorącem facetowi jakim jest Zbyszek Bartman nigdy nie jest zimno. – Rzucił swój uśmiech nr 5. – Czemu wyszłaś na dwór?

- Nie lubię takich imprez. - Odparłam mocniej opatulając się marynarką Zibiego. – W ogóle nie lubię imprez.

- Jak można nie lubić imprez? – Spytał zaskoczony.

- Tak samo jak można nie lubić ogórkowej. – Odparłam krótko.

- Magda! – W drzwiach pojawił się Maciek. Chyba nie był zadowolony z tego, że zobaczył mnie w marynarce Zibiego. – Igła woła wszystkich, ma dla nas jakąś niespodziankę. – Odwrócił się na pięcie i wszedł do środka.

- Chodźmy. – Oznajmił Zbyszek i pomógł mi wstać.
W środku zobaczyliśmy Ignaczaka stojącego na kanapie ustawionej tuż przy drzwiach balkonowych, naprzeciwko telewizora.

- Moi drodzy, zgromadzeni na tej imprezie. – Rozpoczął swoją przemowę. Dopiero wtedy zauważyłam, że w ręku trzyma mikrofon od zestawu karaoke. O nie!!! – Jeśli nie macie planów na sylwestra to nic nie planujcie, jeśli macie, to postarajcie się z nich wyplątać. – Wszyscy spojrzeli na libero ze zdziwieniem i zaciekawieniem na twarzy. – Dowiecie się po świętach. A teraz zaczynamy karaoke! – Krzyknął do mikrofonu, a w salonie rozległy się brawa. – Na pierwszy ogień człowiek orkiestra. – Oznajmił i podał mikrofon Winiarowi.
- Dziękuję bardzo. – Oznajmił przyjmujący, a Igła wylosował piosenkę. Padło na Szymona Wydrę - Życie jak poemat. – Nasze życie będzie jak poemat, trzeba tylko znaleźć dobry temat, trzeba się odnaleźć w każdej chwili, trzeba by-y-y-y-yć . –Śpiewał Winiarski.

Później śpiewali jeszcze Igła, Mario, Bartman, Kosa, Bąku i Pit. Libero dostał piosenkę Dj Antoine - Ma Cherie, atakujący Skry Pitbull - International love, atakujący Resovii Dante Thomas - Miss California, środkowy z ciemnymi włosami Marcin Kindla - Teraz i tu, Misiek Ich Troje - Powiedz, a Cichy Nirvana - Smells Like Teen Spirit.

- To chyba na tyle, bo zaczyna być nudno. – Powiedział Ignaczak, a ja odetchnęłam z ulgą. – W takim razie… - Ktoś mu przerwał.

- Jeszcze Magda nie śpiewała. – Wykrzyknął nie kto inny jak Karol. Policzymy się w domu panie Kłos. Spojrzałam na Igłę i pokiwałam przecząco głową. Nagle 40 facetów zaczęło krzyczeć: ”Magda!”, więc weszłam na scenę. Wzięłam mikrofon od Krzyśka i czekałam na wylosowanie piosenki. Modliłam się, żeby odcięli prąd, albo sprzęt nagle się zaciął. Niestety żadna z tych rzeczy się nie zdarzyła. Ignaczak oznajmił, że wylosował Ewelina Lisowska - W stronę słońca  i puścił podkład.

- Złap mnie za rękę, na koniec mapy zabierz mnie. – Zaczęłam, a chłopcy oraz Iwona skierowali swoje spojrzenia na mnie. Moment później zapomniałam już o wszystkich zgromadzonych w salonie i dałam się ponieść muzyce. – Rozpędzeni prosto w stronę słońca, zatraceni w sobie tak bez końca! – Śpiewałam. Po chwili, kiedy już skończyłam utwór rozległy się gromkie brawa.

- Gdzieś ty nauczyła się tak śpiewać? – Spytał Kosa.

- To było niesamowite. – Oznajmił Pliński.

- You have amazing voice. – Skomentował Lotman.

- Nie żartujcie sobie. – Powiedziałam i chciałam pójść do kuchni, lecz ktoś złapał mnie za rękę. Tym kimś okazał się być atakujący o zielonych oczach.

- Czemu nie pochwaliłaś się, że masz taki głos? – Spytał zdziwiony i lekko zawiedziony Zbyszek.

- Może dlatego, że nie mam takiego głosu? – Odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Czy chciałabyś…? – Zaczął Bartman, lecz koło nas zjawił się Maciek i porwał mnie do tańca. Nie odezwał się, lecz uśmiech nie schodził mu z twarzy. Po przetańczeniu trzech szybkich piosenek nadszedł czas na powolną. Próbowałam się wywinąć, lecz Muzaj nie pozwolił mi na to. Przytuliliśmy się do siebie i zaczęliśmy się kołysać w rytm piosenki. Na szczęście dzięki moim wysokim szpilkom nie wyglądałam przy Maćku jak krasnoludek przy sekwoi. Po piosence Igła zanucił przez mikrofon: „a teraz idziemy na jednego”, więc wszyscy opuściliśmy parkiet i zasiedliśmy do stołu.

- Opowiesz mi o tej twojej przedszkolnej miłości? – Zaciekawił się Jędrzej przysuwając się do mnie.

- Był taki chłopak, Jędrzej Maćkowiak. Był starszy ode mnie o dwa lata. Na każdej przerwie biegałam między nim, a jego kolegami, żeby tylko mnie zauważył. Niestety nie byłam w jego typie. – Zrobiłam smutną minkę.

- To tylko przedszkolna miłość. – Pogładził mnie po ramieniu, a kąciki moich ust powędrowały w górę.

- Maćkowiak! Muzaj cię woła. – Krzyknął Mario, po czym podszedł do nas, jakby nie mógł zrobić tego w odwrotnej kolejności.

- Maćkowiak? Czy ty…? – Spytałam zdziwiona, a moje oczy miały kształt pięciozłotówek.

- Tak, muszę iść. – Oznajmił i czmychnął do kuchni.

- Madziuniuniuniu. – Zaczął Wlazły. – Nie szukasz przypadkiem pracy?

- Szukam, a co? – Spytałam z zaciekawieniem upijając odrobinę soku pomarańczowego.

- Potrzebuję niani. – Mariusz złapał ogórka ze stołu. – Znaczy Arek jej potrzebuje. – Wytłumaczył się. – Ja mam popołudniowe treningi, a Paulinie przełożyli teraz pracę na drugą zmianę. To jak? – Zrobił słodkie oczka.

- Z nieba mi spadłeś. – Rzuciłam się na niego i mocno przytuliłam. – Dziękuję.

- To ja dziękuję. – Pocałował mnie w policzek. – Mam rozumieć, że od poniedziałku zaczynasz?

- Tak. – Uśmiechnęłam się do niego. – A teraz przepraszam, ale właśnie leci moja ulubiona piosenka z dzieciństwa. – Wstałam i ruszyłam na parkiet. Po chwili dołączył do mnie Zibi i tańczyliśmy razem.

Po paru godzinach, kiedy alkohol szumiał w głowie, język plątał się jak słuchawki w kieszeni, a nogi rwały się do tańca, nadszedł czas na grę w butelkę.

- To niech Magda zacznie, bo jest tu jedyną kobietą. – Zaczął Winiarski siadając w dwudziestoosobowym kółku. Reszta albo rozmawiała ze sobą, ale po prostu spała. Słabeusze, przecież dopiero pierwsza w nocy!

- Właśnie. – Zaciekawił się Dobrowolski. – Gdzie jest nasza kochana Iwonka?

- Dominika się za nią stęskniła i Iwona musiała do niej jechać. – Wytłumaczył Ignaczak. – Zaczynaj. – Wręczył mi butelkę.

- Może lepiej nie. – Powiedziałam i oddałam flaszkę siedzącemu po mojej prawej stronie Maćkowi. Atakujący zakręcił. Wypadło na Bartmana.

- Pytanie czy wyzwanie? – Spytał Muzaj. Czułam, że w jego głowie rodzi się już niecny plan.

- Wyzwanie. – Odpowiedział zielonooki.

- Wyjdź na ulicę i wykrzycz, że jesteś kretynem. – Odparł Maciek i zaczął się śmiać. Zbyszek zareagował błyskawicznie. Opróżnił swój kieliszek i po chwili stał już na chodniku przed domem.

- Jestem kretynem!!! – Krzyknął na całe gardło. – I co? Zadowolony. – Powiedział do Muzaja, po czym wszedł do środka po drodze niby przypadkiem trącając Maćka barkiem. – Czyli teraz ja? – Spytał retorycznie i zakręcił butelką. Wypadło na Ignaczaka. – Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie. – Odpowiedział Igła i dumnie wypiął pierś.

- Zadzwoń pod jakiś przypadkowy numer i udawaj świadka Jehowy. – Odparł atakujący, po czym schwał twarz w dłoniach, żeby nie było słychać jego śmiechu. Jednak trzęsące się barki go zdradzały.

- Już się robi. – Oznajmił libero, po czym wziął telefon, zamknął oczy i na ślepo wybrał 9 cyferek. – Uwaga, dzwonię. – Rzucił i przyłożył telefon do ucha. – Dzień dobry, czy zechciałaby pani porozmawiać o Bogu? – Spytał libero, a my ledwo powstrzymywaliśmy śmiech. – Rozumiem. A mogę dostać pani adres? Chciałbym wysłać pani naszą gazetę „Wszystko z Bogiem”. – W tym momencie nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem. Po mnie zaczęli się już śmiać wszyscy, a Igła się rozłączył. – To teraz ja. – Powiedział, kiedy wszyscy się już jako tako uspokoili i zakręcił butelką. Wypadło na mnie. – Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie. – Odparłam odważnie.

- Hmm… - Zamyślił się Krzysiek. – Pocałuj Maćka!

- Co?! – Krzyknęłam. – Nigdy w życiu.

- Na meczu ci to jakoś nie przeszkadzało. – Skomentował Bąkiewicz, a ja zgromiłam go wzrokiem.

- To było ustawione przed dziennikarzami! – Krzyknęłam. Gdyby tylko wzrok mógł zabijać…

- Oj Magda no… - Zaczął Ignaczak. – Przecież to tylko zabawa.

- Zabawa? A jeśli ja następnym razem wylosuję ciebie i każę ci pocałować
Zbyszka? – Igła się skrzywił. – Przecież to tylko zabawa. – Próbowałam naśladować ton głosu libero.

- Okej, okej. – Uspokoił mnie Krzysiu. – W takim razie wypij szklankę wódki bez popijania. – Powiedział nalewając alkohol do szklanki. – Proszę. – Wzięłam od niego szklankę i szybkim ruchem opróżniłam zawartość. Paliło mnie w przełyku i żołądku, a organizm domagał się choćby kropli wody, lecz nie dałam się. Rozległy się brawa.

- Teraz ty kręcisz. – Mario podał mi butelkę.

- Wiecie co… Ja chyba pójdę już spać. – Na potwierdzenie mojego zmęczenia ziewnęłam przeciągle. Siatkarze pokiwali ze zrozumiem głową.

- My też się już za chwilę położymy. – Oznajmił Kosok, a wszyscy powiedzieli mi chórem „dobranoc”.
- Dobranoc. – Odpowiedziałam. – Krzysiek, zaprowadzisz mnie do jakiegoś pokoju gościnnego?

- Jasne. – Złapał mnie za rękę i zaprowadził na górę. – Proszę. – Przede mną ukazał się pokój pomalowany na niebiesko. Podłoga była wyłożona wykładziną w wyścigówki, a pod ścianami leżały poukładane zabawki. – To pokój Sebastiana. – Wyjaśnił Igła. – Dobrej nocy. – Powiedział i zamknął drzwi. Zdjęłam szpilki i poczułam ogromną ulgę. Po chwili drzwi ponownie się otworzyły.

- Przecież nie masz w czym spać. – Do pokoju wkroczyła Iwona, która widocznie właśnie wróciła do domu. – Proszę. – Podała mi czarną, satynową koszulkę nocną. – Dobranoc.

- Dobranoc. – Odpowiedziałam, po czym przebrałam się i położyłam do łóżka przykrywając się do pasa kołdrą. Po minucie usnęłam.

***

Wszyscy powoli się już zbierali albo układali do spania. Krzysiek umieścił mnie w gościnnym razem z Kłosem i Lotmanem. Idąc do pokoju nieświadomie wszedłem do sypialni Sebastiana i zobaczyłem Ją. Spała na lewym boku z jedną ręką pod głową, a drugą ułożoną wzdłuż ciała. Wyglądała tak słodko. Podszedłem do niej i uklęknąłem przy jej głowie. Podziwiałem jej przepiękne, lekko kręcone włosy w kolorze olchy, jej malinowe usta, jej lekko zaróżowione policzki. Oczami wyobraźni widziałem również jej śliczne niebieskie tęczówki ukryte teraz pod powiekami. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie co czuję do tej dziewczyny. Pogładziłem wierzchem dłoni jej policzek. Tak, kochałem ją. Kochałem najmocniej na świcie. Podczas naszego pierwszego spotkania moje serce biło jak oszalałe. Tak samo było podczas kolejnych. Ta dziewczyna wzbudzała we mnie emocje, które od dawna były zamrożone. Dzięki Niej każdy dzień staje się lepszy. Szkoda tylko, że nigdy się o tym nie dowie… Podniosłem się i okryłem Magdę kołdrą po czym zbliżyłem swoją twarz do jej buzi.

- Kocham Cię. – Powiedziałem i pocałowałem w czoło. – Zawsze będę. – Odsunąłem się w momencie, w którym otworzyły się drzwi.

- A ty jeszcze nie śpisz? – Zdziwił się Ignaczak lekko chwiejąc się na nogach. Nie odpowiedziałem tylko nadal wpatrywałem się w śpiącą Magdę. Chyba się leciutko uśmiechała. – Uwaga, uwaga! – Libero zatkał nos, aby jego głos brzmiał jak przy użyciu megafonu. – Prosimy atakującego, grającego w swoim klubie z numerem dziewięć o opuszczenie tego pomieszczenia i udanie się do pokoju gościnnego, w celu zaśnięcia. Dziękujemy. – Krzysiek opuścił rękę i wyczekująco na mnie patrzył. Westchnąłem tylko i odwróciłem wzrok od osoby, którą kocham. Wychodząc z pokoju popukałem się jeszcze w czoło patrząc się na Igłę, po czym minąłem go i udałem się do gościnnego. Położyłem się na łóżku i zasnąłem mając w głowie obraz śpiącej Miłości mojego życia…  

~~~~~~~~~~~~~~

1. Proszę wszystkich, ale naprawdę WSZYSTKICH, którzy to CZYTAJĄ o dodanie KOMENTARZA i PODPISANIE SIĘ w nim ;) Może to być po prostu Wasze imię albo pseudonim :D ANONIMOWI TEŻ MOGĄ KOMENTOWAĆ  :D

2. Dziękuję za ponad 10 tysięcy wyświetleń ;) Jesteście Kochani :*
3. Przepraszam Was za to na górze... Miało wyjść zupełnie inaczej, a jest tak jak jest... Oceńcie sami
4. Następny rozdział za tydzień w piątek ;)
Pozdrawiam :*