Rozdział 20

Obudził mnie dźwięk budzika. Podniosłam głowę i wyłączyłam przeklęte ustrojstwo, po czym przetarłam oczy.

- Fajny dzwonek budzika. – Usłyszałam nagle i aż podskoczyłam. – Dzień dobry. Jak się spało?

- Dobrze Maciuś. – Spojrzałam na niego. Leżał z rękami pod głową, przykryty do pasa kocem, a jego oczy były skierowane na mnie. – To co? Wstajemy? – Powiedziałam i zrzuciłam z siebie kołdrę.

- A musimy? – Spytał słodko. – Przecież tu jest tak wygodnie. – Poklepał ręką materac.

- Dzisiaj masz ważny mecz, a ty chcesz leżeć w łóżku? Serio? – Pokiwał twierdząco głową. – Ja wstaję a ty rób co chcesz. – Oznajmiłam i podniosłam się.

- Chciałem po dobroci. – Powiedział, po czym złapał mnie w pasie i rzucił na łóżko. Chwycił mnie jedną ręką za nadgarstki i umieścił je nad moją głową, a drugą zaczął mnie łaskotać. Zaczęłam się śmiać, rzucać po całym łóżku i kopać, aby tylko mnie wypuścił. Jednak moje działania sprawiły, że zaczął mnie jeszcze mocniej łaskotać.  – I co teraz powiesz?

- Przestań! Proszę! – Krzyknęłam i Maciek skończył mnie łaskotać. Przybliżył swoją twarz do mojej tak blisko, że czułam jego oddech na policzkach. Serce zaczęło mi bić jak szalone, kiedy Muzaj puścił moje nadgarstki i zaczął głaskać po twarzy wierzchem dłoni.

- Chciałem to zrobić odkąd pierwszy raz cię zobaczyłem. – Oznajmił, po czym wpił się w moje usta. Zaskoczona nie mogłam się ruszyć, lecz po chwili odwzajemniłam pocałunek. Wplotłam palce we włosy atakującego, a on przeniósł usta z moich warg na szyję. – Magda. – Wyszeptał mi do ucha. – Magda, wstawaj. – Otworzyłam oczy. Leżałam na łóżku przykryta kołdrą, a nade mną stał Maciek. – Za chwilę wychodzimy, szykuj się. – Powiedział, po czym wyszedł z pokoju. Co to kurwa było?

Dwadzieścia po siódmej byliśmy już przed halą. Przywitałam się z Bąkiem, Winiarem,
Mario, Alkiem i Cupko. Reszty jeszcze nie było. Po trzech minutach pojawił się trener Nawrocki.

- Dzień dobry wszystkim. – Przywitał się ze wszystkimi. – Proszę wsiadać do autokaru. – Na te słowa Skrzaki rzuciły się do autokaru jak dziki zwierz na świeże mięso. Ich zachowanie przypomniało mi nasze wycieczki w gimnazjum. Też się tak zachowywaliśmy, aby tylko usiąść z tyłu.

- A ty co? Zostajesz? – Spytał przechodzący koło mnie siatkarz. Nie znałam go, choć wydawał mi się dziwnie znajomy.

- Idę, idę. – Powiedziałam i ruszyłam w stronę pojazdu. Odwróciłam się przy drzwiach. – Czy my się przypadkiem nie znamy? – Spytałam młodego siatkarza.

- Nie wiem, ale też mam takie wrażenie jakbym cię skądś znał. – Oznajmił i spojrzał na mnie dokładnie się przyglądając.

- Wchodzicie czy nie? – Spytał, lekko już zdenerwowany kierowca. Wsiedliśmy do autokaru. Młody siatkarz usiadł z przodu, a ja poszłam do tyłu, do Kłosa i Muzaja. Usiadłam na jedynym wolnym miejscu, czyli obok atakującego.

- Jak udało ci się załatwić, żebym jechała z wami? – Spytałam zaciekawiona.

- To moja słodka tajemnica. – Uśmiechnął się słodko. – Ja idę spać, dobranoc. Znaczy dobrej podróży. – Powiedział, po czym zamknął oczy, a już po chwili cichutko pochrapywał.

- Ktoś wie, ile w ogóle mamy jechać? – Spytał, w właściwie krzyknął mi do ucha, siedzący za mną Pliński. Po chwili usłyszeliśmy przeraźliwy wysoki dźwięk, a moment później głos trenera mówiącego przez mikrofon.

- Moi drodzy. Dzisiejszy plan dni wygląda następująco: po przyjeździe do Rzeszowa macie godzinę przerwy, gdyż Rzeszowianie mają trening. Potem my mamy dwugodzinny trening, dwie godzinki odpoczynku i psychicznego przygotowania i o 17 wyjeżdżamy na mecz. – Oznajmił Nawrocki. – Jakieś pytania?

- Czyli ile będziemy jechać? Bo nie zrozumiałem. – Ponowił swoje pytanie Pliński.

- Jakieś pięć godzin. – Powiedział trener, a w autokarze dało się słyszeć słowa nie nadające się do wymawiania ich przed 22.

- A co po meczu? – Spytał Winiarski.

- Z racji tego, że dzień po meczu jest dniem wolnym, po meczu robicie co chcecie. Wracacie z nami, zostajecie, jedziecie w przeciwnym kierunku. Tylko proszę wcześniej mnie poinformować. – Oznajmił Nawrocki. – Jeszcze coś? – Odpowiedziała mu cisza. – W takim razie życzę miłej podróży. – Odłożył mikrofon na miejsce. 

Siatkarze podzielili się na trzy grupy: jedni spali, drudzy słuchali muzyki, a reszta podziwiała widoki za oknem. Ja nie należałam do żadnej z nich. Wyjęłam nowy telefon i zaczęłam ustawiać wszystkie opcje. Na szczęście karta z starego telefonu nie była zniszczona i nie straciłam żadnych numerów.

- A cóż to koleżanka porabia? – Usłyszałam nad sobą. – Przyszedłem się przedstawić. Jędrzej jestem. – Wyciągnął rękę, a ja wybuchłam gromkim śmiechem. – Wiem, że moje imię jest dość dziwne, ale…

- Przepraszam, nie o to chodzi. – Przerwałam mu. – Po prostu w przedszkolu podkochiwałam się w chłopaku, który miał właśnie tak na imię. – Opanowałam już swój śmiech. – Magda jestem. – Uścisnęłam jego dłoń.

- Nie przeszkadzam ci już. Do zobaczenia. – Powiedział i poszedł na swoje miejsce.

 Po pięciu godzinach jazdy w męczarniach dotarliśmy do Rzeszowa. Napisałam do Zibiego: „jesteśmy ;)” i poszliśmy do hotelu. Nie wiem po co komu hotel na parę godzin, ale to nie moja sprawa. Rzucałam właśnie moją torbę na łóżko, kiedy dostałam esemesa od ZB9: „ Nawet nie wiesz, jak się cieszę :D Chodź do nas na trening ;) Wyjdę po Ciebie :)”. Skoczyłam do łazienki poprawić mojego koka, który po podróży bardziej przypominał luźnego kucyka i wyszłam z hotelu, uprzednio informując o tym Maćka i trenera Nawrockiego. Po paru minutach marszu byłam już przed halą, gdzie czekał na mnie Zbyszek. Kiedy tylko mnie zobaczył, podbiegł i dał mi buziaka w policzek.

- Jak ja się za tobą stęskniłem. – Powiedział i mocno mnie przytulił jednocześnie obracając się wokół własnej osi. – Chodź, chłopcy nie mogą się doczekać, kiedy cię poznają. – Wziął mnie za rękę i zaprowadził do środka. Pierwszy podbiegł do mnie Igła, o dziwo bez kamery.

- Magda. – Przytulił mnie. – Będziesz dzisiaj na imprezie, prawda? W końcu musisz dokonać autoryzacji na moim filmie. – Puścił mi oczko. – Chodź, przedstawimy cię reszcie. – Oddał mnie w ręce Zibiego, a sam pobiegł do trenera. Po chwili wrócił do nas razem z nim.

- Andrzej Kowal, miło mi. – Trener uścisnął mi rękę. Dopiero wtedy wzrok wszystkich skupił się na mnie. – Mam nadzieję, że nie przyszłaś rozpraszać mi drużyny przed meczem, co? – Spojrzał na mnie surowym wzrokiem, a mi serce waliło jak szalone. Po chwili zaczął się śmiać. – Żartowałem. – Puścił mi oczko. – Ale nie więcej niż dziesięć minut, dobrze? – Pokiwałam głową, a Kowal wrócił na swoją ławkę trenerską.

- Dobrze, to teraz chodź. – Powiedział atakujący i wyciągnął mnie na środek. Reszta Resoviaków okrążyła mnie, a z racji ich wzrostu czułam się jak uwięziona w klatce. – To jest Magda, moja koleżanka. – Oznajmił Zibi. – A to, licząc od lewej: Jochen Schöps, Łukasz Perłowski, Maciek Dobrowolski, Wojtek Grzyb, Lukáš Ticháček, Olieg Akhrem, Nikola Kovacević, Kuba Woś, Paul Lotman, Piotrek Nowakowski, Grzesiu Kosok i Rafał Buszek. – Wymienił atakujący, a siatkarze grzecznie się ze mną przywitali.

- No i jeszcze ja! – Wtrącił się Krzysio. – To co, grasz z nami? – Spytał wyjmując piłkę z kosza.

- Chętnie, ale niestety nie mogę. - Odparłam smutnym głosem. – Może następnym razem. – Westchnęłam głośno.

- Ale jak to? Co się dzieje? – Zbyszek błyskawicznie do mnie doskoczył. – Magda, co się stało?

- Po prostu mam założone szwy i…

- Szwy? – Przerwał mi Zibi. – Jakie do cholery jasnej szwy? – Głos zaczął mu się podnosić, a ręce trząść.

- Długa historia. – Chciałam skończyć temat, lecz pytający wzrok każdego z Resoviaków mi na to nie pozwolił. – Po prostu poślizgnęłam się w sklepie i wylądowałam w słoikach. Tyle.

- Czemu mi o tym nie powiedziałaś? – Spytał Zibi. W jego głosie było słychać zmartwienie i smutek. - Pomógł bym ci jakoś, czy coś. - Oznajmił i przytulił się do mnie, po czym delikatnie pocałował w czoło.

- Nie chciałam cię martwić. A poza tym i tak byś mi nie pomógł. – Powiedziałam patrząc mu prosto w zielone oczy.

- A gdzie masz te szwy? – Spytał, dzisiaj wcale nie cichy, Pit.

- Na lewym ramieniu. – Spojrzałam na rękę z obrzydzeniem.

- A kiedy ci je zdejmą? – Spytał zaciekawiony Grzesiek.

- Za trzy tygodnie najwcześniej. – Odparłam smutno i spojrzałam na podłogę unikając współczujących spojrzeń Resoviaków.

- Dobrze, że nam powiedziałaś. – Podsumował Krzysiek. – Przynajmniej będziemy na ciebie uważali na imprezie. – Uśmiechnął się tak, jak to tylko Igła potrafi.

- A właśnie, w czym idziesz na imprezę? – Zaciekawił się Zbyszek.

- Spodnie, T-shirt. Tak normalnie. – Odparłam nerwowo skubiąc skrawek mojej koszulki.

- O nie! – Krzyknął Zibi. – Nie ma nawet mowy. – Powiedział, kiedy zaczęłam mówić coś w geście protestu. – Po treningu jedziemy na zakupy. Koniec tematu.

- Skoro koniec tematu to możemy kontynuować trening? – nagle koło nas pojawił się trener.

- Jasne. – Odparłam i poszłam na trybuny, a siatkarze podzielili się na dwie drużyny i rozpoczęli mecz.

Po treningu Zbyszek wpakował mnie do swojego czarnego BMW i zawiózł pod galerię handlową. Zaparkowaliśmy pod tabliczką z ananasem, po czym Zibi pomógł mi wysiąść z auta.

- To czego najpierw szukamy? Szpilek czy sukienki? – Spytał kiedy weszliśmy do środka i właśnie mijaliśmy KFC.

- Niczego. Chodźmy stąd. – Pociągnęłam go za rękę, ale ani drgnął.

- Masz rację. Łatwiej jest dobrać buty do sukienki niż odwrotnie. – Pociągnął mnie do pierwszego sklepu z ubraniami. Zostawił mnie przy wejściu, a sam pobiegł buszować w sukienkach. Miny ekspedientek – bezcenne. Po chwili jednak wrócił.

- Co? Zmądrzałeś? – Spytałam z ironią w głosie.

- Nie, tu po prostu nie ma tutaj niczego ciekawego. – Złapał mnie za rękę. – Chodź, idziemy dalej.

Po wizytach w pięciu sklepach Zbyszek nie znalazł niczego ciekawego, a ja zdarłam sobie gardło prosząc go, żebyśmy stąd poszli. W końcu dotarliśmy do dwóch ostatnich sklepów w galerii.

- Jak tutaj czegoś nie znajdziemy to jedziemy w inne miejsce. – Jęknęłam z zawodu, a Bartman po raz kolejny tego dnia wskoczył pomiędzy sukienki. Ja w tym czasie przeczytałam wszystkie promocje, oferty oraz banery reklamowe, które znalazły się z zasięgu mojego wzroku. Po piętnastu minutach spomiędzy wieszaków wyłonił się atakujący z dwiema sukienkami w ręku.

- Coś ci przypasowało? – Spytałam z ironią.

- Jak widać tak. Zapraszam do przebieralni. – Podał mi ubrania i wskazał miejsce, gdzie mam się przebrać, a Zibi usiadł na ławeczce przed przebieralnią. Jedna z sukienek była na ramiączka, błękitna, z drobnymi kryształkami w okolicach dekoltu i sięgała mi do kolan. Druga, czarna, była obcisła, bez ramiączek i z maleńkim cekinami, którym były wyszyte kręcone wzory. Przeraziła mnie jedynie długość – sięgała mi do połowy ud. Pokazałam się w obydwu Zbyszkowi, po czym ponownie założyłam moje ubrania.

- Bierzemy tą czarną. – Oznajmił Zibi i poszedł w kierunku kas.

- Ale ona jest za krótka! – Zaprotestowałam jednocześnie zagradzając mu sobą drogę.

- Przestań. Jest idealna. – Pogłaskał mnie po głowie. – Idę zapłacić.

- Ale… - Powiedziałam, ale kasjerka już nabiła kod sukienki na paragon. Zbyszek zapłacił, a ja ze smutną miną wyszłam ze sklepu.

- Chodź, teraz buty. – Powiedział i dosłownie zaciągnął mnie do kolejnego sklepu. Na szczęście od razu znalazł szpilki, które przypadły mu do gustu. – Przymierz. – Podał mi czarno-niebieskie buty z kokardką, które miały około 15 centymetrów wysokości.

- Chcesz, żebym się zabiła czy skompromitowała? – Spytałam z przerażeniem patrząc na Zbyszka.

- Chcę, żebyś powaliła wszystkich swoim wyglądem na kolana. – Pocałował mnie w czoło. – Zakładaj. – Posłusznie napłoszyłam szpilki na nogi i z pomocą Bartmana wstałam. W tym butach byłam tylko o pół głowy od niego niższa. – I jak? Dobry rozmiar? – Pokiwałam głową bojąc się odezwać, tak, jakby mój głos sprawił, że stracę równowagę. – W takim razie idziemy do kasy. – Zdjęłam buty, po czym założyłam swoje adidasy, a Zibi spakował szpilki do pudełka i poszedł zapłacić. Po chwili wrócił do mnie i spojrzał na zegarek. – Miałem jeszcze zabrać cię na coś do jedzenia, ale nie zdążymy, bo za pół godziny musimy być na hali. – Zmęczona pokiwałam tylko głową, po czym, ku mojej uciesze, opuściliśmy galerię.

Mecz zakończył się wynikiem 3:1 dla gospodarzy, MVP Krzysztof Ignaczak. Po meczu Maciek wskoczył do mnie na trybuny, a razem z nim na trybuny podążyły wszystkie okoliczne kamery. Starałam się ukryć twarz przed nimi.

- To i tak nie pomoże. – Powiedział Maciek przytulając mnie.

- Dzięki za pocieszenie. – Spojrzałam mu prosto w oczy. – Wspaniały mecz, świetnie grałeś. – Pochwaliłam go.

- Ale przegraliśmy. – Odparł smutno. – I jeszcze te hieny cmentarne łażą za mną ciągle. – Wskazał na paparazzi. – Czekają chyba aż nakryją mnie z Karolem.

- Ale przecież Kłosik miał jakiś pomysł. – Pogłaskałam go po plecach.

- Ja właśnie w tej sprawie. – Złapał mnie delikatnie za podbródek. – Przepraszam. – „Za co?” chciałam spytać, lecz Muzaj delikatnie musnął moje wargi. Po chwili zdumienia odruchowo odwzajemniłam pocałunek. Atakujący w tym czasie wplótł dłonie w moje włosy. Moje serce biło jak oszalałe. Moment później Maciek się ode mnie odsunął. – Wyjaśnię później. – Powiedział i pobiegł do szatni, a ja zdezorientowana i zdziwiona opadłam na krzesło.

Pakowałam właśnie mój nieszczęsny strój na imprezę do bagażnika, kiedy koło mnie pojawił się Maciek.

- Chyba należą ci się wyjaśnienia. – Pokiwałam głową. – Właśnie na tym polegał plan Kłosa. Mieliśmy pokazać światu, że mamy dziewczyny, które kochamy, a że ja nie mam to… - Spuścił wzrok.

- To mnie wykorzystałeś. – Dokończyłam za niego. – Nie gniewam się, tylko wolałabym, żebyś mnie uprzedzał o takich rzeczach, dobrze? – W oczach atakującego, które właśnie na mnie patrzyły, pojawiła się radość i ulga. Wsiedliśmy do samochodu, w którym siedział już Kłos.

- Skoro jego nie zabiłaś to mnie też nie, prawda? – Zrobił minę kota ze Shreka.

- Jeśli to wam pomoże to nie. – Środkowy uśmiechnął się i odpalił silnik. Po paru minutach byliśmy już na miejscu. Wyciągnęłam moje ubrania z bagażnika i we trójkę podeszliśmy do domu. Maciek zadzwonił do drzwi, ledwo można było go usłyszeć przez głośną muzykę. No to zaczynamy drugi Projekt X.  

~~~~~~~~~~

Witam Was kolejnym rozdziałem ;) Długi z okazji 9 tysięcy wyświetleń :D Dziękuję :*
Jeśli ktoś chciałby być informowany na bieżąco, proszę pisać na gg: 47524430 ;)

Zaczęłam nadrabiać Wasze blogi, na paru pojawiły się już komentarze :D Resztę postaram się nadrobić w tym tygodniu.
Wracając do opowiadania: Kto spodziewał się takiego obrotu sprawy? :P

P.S. Chcieliście zdjęcie - proszę bardzo xD Więcej?

P.S.2 Głosujcie w ankiecie po prawej stronie na dole ;)