Rozdział 11

Nie wiem ile czasu minęło. Może minuta? Może godzina? Może cała noc? Wiem jedno – deszcz lał dalej, a ja siedziałam na rozmiękniętym kartonie z twarzą schowaną w dłoniach. Już nie płakałam, jedynie cichutko pochlipywałam, trzęsąc się z zimna. Co ja mam niby teraz zrobić? Maciek się na mnie obraził, Karol jest zajęty Olą, więc nie wypada im przeszkadzać. Może Zbyszek? Ale przecież on jest w Rzeszowie i nie będzie leciał na złamanie karku, żeby uratować idiotkę nie potrafiącą panować nad swoim życiem. A nikogo innego nie znam..

***

Powrót do domu z rodzinnych stron. Mama jak zawsze wpakowała we mnie górę jedzenia, a drugie tyle zapakowała do domu. Ledwo zmieściłem to wszystko do samochodu.

- Tylko uważaj na drodze Pawełku i nie jedź za szybko. – Powiedziała mama przytulając mnie.

- Dobrze mamo. – Odparłem całując ją w policzek.

- I pamiętaj, żeby zadzwonić jak dojedziesz. – Odsunęła się ode mnie, a podszedłem do taty, którego również uścisnąłem.

- Dobrze mamo. – Powiedziałem troszeczkę znudzonym głosem

- A! I pamiętaj, że masz codziennie dzwonić, bo przyjadę. – Mama pogroziła mi palcem, ja się uśmiechnąłem, a tata tylko spojrzał na mnie ze współczuciem w oczach.

- Dobrze mamo. – Odpowiedziałem nadal się uśmiechając.

- Pa pa skarbie. – Oznajmiła mama ponownie mnie przytulając. Po chwili się odsunęła.

- Pa mamuś. – Odparłem i wsiadłem do samochodu. Szybko zapiąłem pasy i włączyłem silnik. Odjeżdżając z rodzinnego podwórka pomachałem jeszcze rodzicom na pożegnanie. Nie wiem, co bym bez nich zrobił. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Ledwie zdążyłem wyruszyć z domu, a już natrafiłem na ogromny korek. Ja to mam szczęście. Włączyłem radio i słuchając ulubionych piosenek starałem się to przetrwać. Po kwadransie, podczas którego moje volvo nie poruszyło się nawet o centymetr wypadłem na genialny pomysł. Przypomniałem sobie o uliczce prowadzącej przez osiedle, która pozwoli mi ominąć ten korek. Po kolejnych piętnastu minutach poruszania się w ślimaczym tempie dotarłem w końcu w miejsce, gdzie miałem skręcić. Wrzuciłem kierunkowskaz i po chwili pędziłem już po ulicy Mickiewicza. Śpiewając ulubioną piosenkę, a raczej robiąc coś pomiędzy śpiewaniem a wyciem, mijałem kolejne bloki. Przed jednym z nich coś kazało mi zwolnić. Spojrzałem się w tamtą stronę i zobaczyłem kogoś siedzącego na czymś dziwnym. Nie wiedziałem kto to jest, ale postać wydawała mi się znajoma. Zwolniłem jeszcze bardziej i przyjrzałem się osobie. To na pewno kobieta i na pewno ją znam. Tylko skąd? Postanowiłem podejść. Nawet, jeśli okaże się, że jej nie znam, to nie mogę pozwolić, żeby ta kobieta została na tym deszczu. Zaparkowałem na poboczu, wyłączyłem silnik i wysiadłem z samochodu. Szybko podbiegłem do postaci starając się uniknąć zimnych kropel wody spadających z nieba.

- Przepraszam.. – Nie wiedziałem co dalej powiedzieć. Dziewczyna podniosła głowę i dopiero wtedy przypomniałem sobie skąd ją znam. – Magda? Co ty tu do cholery robisz?

- Siedzę. – Odpowiedziała szczękając zębami.

- Ale czemu na deszczu? I czemu na.. – Nie wiedziałem jak nazwać to, co znajdowało się pod dziewczyną. - .. tym czymś?

- Bo nigdzie indziej nie mogę. – Powiedziała i schowała twarz w dłonie.

- Jak to? – Spytałem zdziwiony. – Dobra później mi opowiesz. Zabieram cię ze sobą do Bełchatowa.

- Nie. Nie chcę robić kłopotu. – Sprzeciwiła się, chociaż była cała przemoczona i trzęsła się z zimna.

- Czy ja się ciebie pytałem o zdanie? – Spytałem retorycznie. – Jedziesz i koniec. Co to w ogóle jest? – Spytałem wskazując na to coś znajdujące się dookoła Magdy.

- Moje rzeczy. – Odpowiedziała smutno.

- Mhm. Bierz kluczyki i wsiadaj do samochodu a ja je zaniosę do bagażnika. – Wyciągnąłem w jej kierunku dłoń, żeby pomóc jej wstać.

- Przecież zamoczę ci całą tapicerkę. – Przewróciłem tylko oczami i podniosłem Magdę.

- Nie obchodzi mnie to. Bierz kluczyki i wsiadaj, samochód stoi pod drzewem. – Powiedziałem wręczając jej kluczyki - A! I masz przykryć się kocem. Leży na tylnym siedzeniu. – Krzyknąłem za nią.

- Dobrze. – Odpowiedziała, po czym poszła do samochodu. Ja w tym czasie próbowałem jakoś zabrać rzeczy Magdy do auta.

***

Powolnym krokiem szłam w kierunku samochodu Zatiego cały czas trzęsąc się z zimna. Po chwili otworzyłam drzwi od auta i wyciągnęłam koc, który położyłam na przednim siedzeniu, aby go nie zamoczyć. Następnie usiadłam na nim i zamknęłam drzwi. Moment później do samochodu wszedł Paweł.

- Dziewczyno! Miałaś się przykryć tym kocem, a nie na nim siadać. Przecież trzęsiesz się z zimna! – Zaczął krzyczeć Zatorski.

 - Nie chciałam zamoczyć ci siedzenia. – Odpowiedziałam cichutko.

- Przestań, to tylko głupia tapicerka. Ale teraz i tak za późno, bo koc jest mokry, a mokrym się przykrywać. – Paweł zamyślił się na moment. – Wiem! – Wykrzyknął i wyskoczył z samochodu. Wrócił po chwili trzymając w rękach śpiwór. – Trzymaj Fredzia. Tym sposobem będzie ci ciepło i nie będziesz moczyć tapicerki. – Podał mi śpiwór i uśmiechnął się dumnie.

- Fredzia? – Zdziwiłam się. – Kto to jest Fredzio?

- Tak się nazywa mój śpiwór. – Powiedział, a ja się zaśmiałam. - Wiem, że to dziecinne.

- Wcale nie, to słodkie. – Sprzeciwiłam się. - Ja też nazywam swoje rzeczy. Moje łóżko na przykład nazywa, a raczej nazywało się Zeke. (czyt. Zik)

- Czyli nie jestem odmieńcem? – Uśmiechnęłam się słodko, Paweł odpowiedział mi tym samym. – To co? Jedziemy? – Kiwnęłam głową na potwierdzenie, zapięłam śpiwór i zamknęłam oczy. Byłam już jedną w krainie Morfeusza, kiedy usłyszałam dźwięk telefonu Zatora. Uśmiechnęłam się leciutko nie otwierając oczu.

- Halo? – Usłyszałam cichy głos Pawła. – Właśnie wyjechałem z Łodzi. – Odparł, a po drugiej stronie telefonu dało się usłyszeć głośnie „kurwa”. Rozmówca Zatiego powiedział coś jeszcze do libero, ale nie udało mi się zrozumieć jego słow. – Spokojnie. Jest ze mną w samochodzie. – Rozmówca powiedział do Pawła jeszcze parę słów, na które Zati odpowiedział „okej” i zakończył połączenie. Chwilę po tym usnęłam.

Obudził mnie pisk opon oraz szarpnięcie samochodem.

- Co się stało? – Krzyknęłam przerażona, a moje serce przyśpieszyło do dwustu uderzeń na minutę.

- Jakiś durny kot wyskoczył mi przed auto, ale jest okej. Dobrze, że się obudziłaś, bo właśnie dojechaliśmy. – Uśmiechnął się i zaparkował na jedynym wolnym miejscu na całym parkingu.

- Przecież to osiedle Maćka i Karola. Czemu akurat tu mnie zawiozłeś? – Spytałam lekko zdziwiona, po czym spojrzałam wyczekująco na Zatorskiego.

- Maciek mnie o to poprosił. – Skończył rozmowę libero i wysiadł z samochodu, co po chwili uczyniłam także ja. Cały czas opatulona Fredziem weszłam do mieszkania chłopaków.

- Magda! – Krzyknął Maciek i podbiegł do mnie. – Przepraszam. Bardzo przepraszam. – Powiedział i przytulił mnie, ale po chwili szybko odskoczył. –Jesteś cała mokra! Rozbieraj się.

- A w czym niby mam spać? – Spytałam, a atakujący wybiegł z pokoju, aby po chwili powrócić z bluzą w ręku.

- Proszę. Idź się przebrać, a my uszykujemy ci coś do jedzenia. – Powiedział wręczając mi swoją klubową bluzę.

- Dziękuję, nie jestem głodna. – Odpowiedziałam i poszłam do łazienki. Szybko pozbyłam się przemoczonych ubrań i weszłam pod prysznic. Kiedy moje ciało zaczęła oblewać, dla odmiany, gorąca woda, przeszedł mnie dreszcz. Szybko się umyłam i założyłam bluzę Maćka, po czym wyszłam z łazienki.

- Ślicznie wyglądasz. – Skomentował Karol, który jak zwykle pojawił się znikąd, i pocałował mnie w policzek. Naprawdę? Z mokrymi włosami, sińcami pod oczami, bladą twarzą, cały czas trzęsąc się z zimna?

- Dziękuję. – Odpowiedziałam lekko się uśmiechając. – A gdzie Ola?

- Pojechała do domu. – Odparł smutnym głosem środkowy. – Lepiej opowiedz, czemu siedziałaś na deszczu pod blokiem.

- Zostałam wyrzucona z mieszkania. – Odpowiedziałam krótko starając się, aby mój głos nie wyrażał żadnych emocji.

- Co?! – Krzyknęli jednocześnie Karol, Maciek i Karol. – Czemu? – Zaczął dopytywać się Zati.

- Jutro. – Odpowiedziałam bardzo zmęczonym głosem. – Gdzie mam spać?

- U mnie w pokoju. Nie próbuj się sprzeciwiać! – Dodał Maciek odgadując moje zamierzenia.

- W takim razie będę się już zbierał. – powiedział Zatorski kierując się do drzwi.

- Dziękuję. – Powiedziałam po podbiegnięciu do niego i mocno się przytuliłam.

- Nie ma za co. – Uśmiechnął się słodko. – Dobranoc. – Powiedział szeptem całując mnie w policzek, po czym wyszedł z mieszkania.

- Ja też dobranoc. – Oznajmiłam chłopakom i po usłyszeniu odpowiedzi udałam się do sypialni atakującego. Opadłam na łóżko i okryłam się kołdrą. Dopiero wtedy dotarły do mnie przykrości, które spotkały mnie podczas ostatnich dni. Po moim policzku spłynęła pojedyncza łza, a za nią kolejne i po chwili moja twarz oraz poduszka były mokre od słonej cieczy. Moment później usłyszałam skrzypienie drzwi oraz czyjeś kroki.

- Madzik, co się dzieje? – Tą osobą był Muzaj, który zaniepokojonym głosem zadał pytanie siadając na łóżku.

- Nie daję rady. – Powiedziałam tylko i wtuliłam się w niego. Nie protestował, lecz głaskał mnie po głowie i uspokajająco mną kołysał.

- Jestem tu. Karol też. Skrzaki też ci pomogą. Nie zostawimy cię, słyszysz? – Pocałował mnie w czubek głowy.

- Dziękuję. – Powiedziałam odsuwając się od niego. – Mogę mieć prośbę?

- Jasne. – Odpowiedział błyskawicznie i spojrzał mi w oczy.

- Położyłbyś się ze mną? Boję się, że te wszystkie okropieństwa znowu do mnie wrócą, a przy tobie o nich nie myślę. – Maciek nic nie odpowiedział, tylko położył się koło mnie i szczelnie okrył nas kołdrą.

- Możesz się do mnie przytulić, przecież nie gryzę. I obiecuję, że nic ci nie zrobię. – Powiedział po chwili.

- Dziękuję. – Powiedziałam i położyłam głowę na jego klatce piersiowej, a on objął mnie swoim ramieniem.

- Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby nic złego ci się więcej nie stało. – Potarł dłonią moje ramię. – A teraz śpij. Dobranoc. – Pocałował mnie w czoło, a ja z uśmiechem na ustach wkroczyłam w krainę Morfeusza.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przepraszam za to coś wyżej – brak weny ;c Obiecuję poprawę! ;)
Może chcecie się czegoś o mnie dowiedzieć? Piszcie pytania w komentarzach ;) Odpowiem na wszystkie, nawet na te bardzo prywatne :P
Specjalnie dla Agaty Frąckowiak - przygoda z meczu ;)
Zibi po napisaniu autografu chciał zabrać mój marker :P Był w połowie korytarza prowadzącego do szatni, kiedy się skapnął xD Wrócił, spytał się: „Komu zabrałem?”, powiedziałam, że mi, a On oddając marker puścił mi oczko, po czym się uśmiechnął i pobiegł do szatni ;D Tyle ;P
Pozdrawiam ;*