Rozdział 17

Obudziłam się po około godzinie. Podniosłam głowę i rozejrzałam się dookoła.

- Gdzie my jesteśmy? – Zwróciłam się do Kostka.

- W szpitalu. – Powiedział i zaczął oglądać moje ramię. – Jak się czujesz? – Nie zdążyłam odpowiedzieć, ponieważ zostaliśmy wezwani do gabinetu.

- Dzień dobry. – Przywitał nas czarnoskóry pan doktor. Razem z Cupkiem powtórzyliśmy słowa lekarza. – Co was do mnie sprowadza? – Spytał i spojrzał na mnie, jednak nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Pokazałam mu tylko moją lewą rękę.

- Czy to coś poważnego? – Spytałam coraz bardziej się denerwując.

- Wydaje mi się, że nie. Aczkolwiek musimy zrobić prześwietlenie, żeby wykluczyć złamanie. – Oznajmił lekarz i zanotować coś a białym skrawku papieru.

- Złamanie? – Zdziwiłam się. - Przecież ramię mnie nie boli. – Udowodniłam to poruszając ręką.

- Dość często zdarza się, że złamana ręka boli tylko przez chwilę, jak po zwykłym uderzeniu, i lekko puchnie. Jest to o tyle niebezpieczne, że osoba poszkodowana nie zdaje sobie sprawy, że jej kość krzywo się zrasta i w późniejszym życiu może jej przyprawić wiele kłopotów. – Byłam w szoku. Nie informacją, lecz znajomością języka polskiego u lekarza. Czarnoskóry doktor rozmawiający żargonem medycznym w tak trudnym języku, czyli po polsku.

- Rozumiem.

- W takim razie najpierw założymy pani opatrunek, ponieważ rana ciągle krwawi, a następnie zrobimy prześwietlenie. Zapraszam do zabiegowego. – Wskazał na drzwi po swojej prawej stronie. Udaliśmy się tam razem z przyjmującym. Na początku pielęgniarka nie chciała wpuścić Kostka, ale kiedy Cupko wytłumaczył jej, że chce odzyskać swoją koszulę, z szerokim uśmiechem na twarzy pozwoliła mu wejść. Szybkim ruchem, podciągając się prawą ręką, wskoczyłam na wysokie łóżko i usiadłam na nim wygodnie, a pielęgniarka zaczęła oglądać moje ramię.

- Widzę, że bardzo profesjonalnie zrobiony jest ten prowizoryczny opatrunek. Dobra robota. – Pochwaliła Serba, któremu właśnie w tym momencie zadzwonił telefon.

- Przepraszam na chwilę. – Oznajmił i wyszedł z pomieszczenia.

- Skąd pochodzi? Ma taki fajny akcent. – Pielęgniarka uśmiechnęła się i poprawiła wymykający się z kucyka kosmyk kruczoczarnych włosów.

- Z Serbii. – Powiedziałam, po czym syknęłam, gdyż moja rana w kontakcie z jakąś cieczą zaczęła przeraźliwie piec.

- Przepraszam. – Odparła i wytarła nadmiar płynu z mojego ramienia. - Długo jesteście razem?

- Co? – Zapowietrzyłam się ze zdziwienia - My nie jesteśmy razem. To tylko kolega. – Powiedziałam, podczas gdy moja ręka została solidnie obandażowana.

- W takim razie proszę mi wybaczyć. Gotowe. – Oznajmiła i ściągnęła lateksowe rękawiczki. – Zapraszam na prześwietlenie. – Powiedziała i pomogła mi zejść z łóżka. Zaprowadziła mnie do jakiejś ciemnej sali, w której było strasznie zimno i przez cały czas denerwująco brzęczało jakieś urządzenie. – Ma pani ze sobą coś metalowego?

- Nie. – Powiedziałam, a pielęgniarka pokiwała ze zrozumieniem głową i wskazała na ciemny stolik.

- Proszę usiąść na krześle, położyć się na plecach i wyciągnąć lewą rękę w bok. – Posłusznie zrobiłam to, co kazała. – Świetnie. Ja teraz wyjdę zrobić zdjęcie, a pani niech się nie rusza. – Kiwnęłam głową twierdząco, a pielęgniarka wyszła z pomieszczenia. Po chwili urządzenie zaczęła przeraźliwie wyć. Wystraszyłam się lekko, ale nie poruszyłam ręką. Moment później wszystko ucichło i pielęgniarka wróciła do mnie z brązową kopertą w dłoni. – Gotowe, możemy iść do pana doktora. – Powiedziała pomagając mi zejść i wróciliśmy do gabinetu.

- Zobaczymy co pani ręka nawywijała. – Powiedział i wyjął zdjęcie RTG z koperty, po czym umieścił ją na świecącym na biało prostokącie. Przyglądał się zdjęciu drapiąc się po głowie i ciężko wzdychając.

- Czy to coś poważnego? – Spytałam trzęsącym się głosem siedząc na krześle jak na szpilkach.

- Proszę się nie martwić, wszystko jest w porządku. – Schował zdjęcie z powrotem do koperty. – Proszę przejść do zabiegowego. – Posłusznie wykonałam jego polecenie i znowu musiałam wspiąć się na wysokie łóżko.

- Co pan będzie robił? – Spytałam, kiedy lekarz zaczął zakładać lateksowe rękawiczki.

- Kość nie jest złamana ani pęknięta. – Odetchnęłam z ulgą. – Niestety rana jest dość głęboka i muszę założyć parę szwów. – Wziął do ręki igłę i coś przypominającego nici. – Proszę odwrócić głowę. To nie jest miły widok. – Posłusznie wykonałam polecenie w momencie, w którym ktoś zapukał do drzwi. – Proszę poczekać chwilę. – Odparł i wbił mi igłę w ramię. Syknęłam. – Przepraszam, to znieczulenie. Chce pani, żeby chłopak wszedł i potrzymał panią za rękę? – Pokiwałam głową. Byłam zbyt przerażona, aby oznajmić lekarzowi, że Kostek nie jest moim ukochanym. – Pani Basiu, proszę wpuścić chłopaka pani Magdy. – Pielęgniarka otworzyła drzwi, a do środka wszedł Maciek. Oczy doktora oraz jego pomocnicy miały teraz wielkość pięciozłotówki.

- Jak się czujesz? Mocno boli? Jak ty sobie to zrobiłaś? – Atakujący zasypał mnie zawiną pytań.

- Później. – Odparłam słabym głosem i chwyciłam go za rękę, którą mocno ścisnął.

- Bądź dzielna. – Powiedział i pocałował mnie w czoło.

- Gotowa? – Spytał lekarz. Pokiwałam twierdząco głową i mocno zacisnęłam palce na dłoni siatkarza, równocześnie zaciskając szczęki. – Więc zaczynamy. Byłam przygotowana na ostry, przeszywający ból, lecz nie poczułam nic. Żadnego bólu. Żadnego kłucia. Nawet żadnego dotyku. Odetchnęłam z ulgą i rozluźniłam uścisk oraz szczęki. Maciek spojrzał na mnie i leciutko się uśmiechnął.

- Za chwilkę kończę. – Oznajmił lekarz i zaśmiał się leciutko. – Gotowe. – Powiedział po chwili i ściągnął z dłoni lateksowe rękawiczki, uprzednio odkładając igłę i szwy na miejsce. – Była pani bardzo dzielna. Myślę, że zasłużyła pani na nagrodę. – Puścił oczko do Muzaja. – Dobrze, wszystko gotowe. Proszę nie dźwigać ani nie poruszać gwałtownie ręką i zjawić się u mnie za tydzień na kontrolę i zmianę opatrunku. – Ukazał rząd białych zębów, które bardzo kontrastowały z jego ciemną karnacją.

- A kiedy będę mogła pozbyć się tych nici? – Spytałam i z obrzydzeniem spojrzałam na lewe ramię.

- Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to za trzy tygodnie. – Maciek potarł moje zdrowe ramię a jego usta ułożyły się w słowa: „wszystko będzie dobrze”.

- Rozumiem. Dziękuję bardzo. Do widzenia. – Powiedziałam i podeszłam do drzwi, jednak nie dane mi było ich otworzyć, gdyż uprzedził mnie atakujący.

- Do zobaczenia za tydzień. – Oznajmił doktor, a my opuściliśmy salę, gdzie natychmiast zostaliśmy otoczeni przez szóstkę Skrzaków. Powiedziałam tylko: „w domu” i wyszliśmy ze szpitala. Wsiadłam do samochodu Kłosa razem z Maćkiem, Winiarem i Zatorskim, a w samochodzie Bąkiewicza oprócz właściciela znaleźli się Alek, Cupko i Plina. Delikatnie, aby nie uszkodzić szwów, zapięłam pas i ruszyliśmy na ulicę Sportową. Po dotarciu na miejsce wpuściłam siatkarzy do mieszkania i zaprosiłam do salonu.

- Słuchamy. – Zaczął rozmowę Winiarski.
- Cupko, zacznij. – Powiedziałam i zostałam zmuszona do spocznięcia na kolanach Muzaja, gdyż Skrzaki zajęli wszystkie miejsca.

- Poszliśmy do sklepy na zakupy, ale to wiecie. – Moja ważąca co najmniej dwie tony głowa oparła na umięśnione ramię Maćka. - W sklepie napotkaliśmy staruszkę, która zaczęła wyrywać nam z rąk ostatnio parę żelek i wykłócała się, że to jej ukochane landrynki i że jej się należą, bo jest starsza. – Zamknęłam ociężałe powieki. – Wtedy do akcji wkroczyła Magda. – Reszty nie usłyszałam, ponieważ odpłynęłam w krainę Morfeusza.

~~~~~~~~~~~~~~

Witam Was rozdziałem 17 ;) Mam nadzieję, że się cieszycie ;D
Jeśli się postaracie i mi się uda to, co zaplanowałam, to na początku sierpnia będzie czekała na Was niespodzianka xD
Tymczasem zostawiam Was z moim opowiadaniem, a sama zmykam ukoić moje rozgrzane słońcem ciało w krystalicznie czystej wodzie mojego basenu :P
Pozdrawiam ;*
P.S Będzie 40 komentarzy? Nie zmuszam Was, rozdział i tak dodam ;)